چاپ شده در روزنامه شرق . سال 1382
کسانی که در حوزه آرایش و گریم چهره ها فعالیت می کنند ، میدانند که برای زیباتر جلوه دادن صورت ها می توان دو راهکار متفاوت در پیش گرفت که یکی مختص خبرگان این فن است و دیگری شیوه کم تجربگانی که سطحی با مسئله برخورد می کنند .در شیوه نخست ابتدا تناسبات اجزای صورت و زمینه های طبیعی زیبایی شناسی آن بررسی می شود و سپس کوشش می شود شیوه آرایشی متناسب با اجزای صورت در جهت تقویت زمینه های طبیعی زیبایی آن انتخاب و اجرا شود .در شیوه دوم بدون توجه به زمینه طبیعی صورت ، مواد مختلف آرایشی به طور اغراق آمیز و ناهماهنگ با فرم اجزای صورت بر روی آن مالیده می شود .به این شیوه اصطلاحا بزک کردن می گویند.
بزک کردن نطقه مقابل آرایش سنجیده است که تلاش می کند بر زیبایی ذاتی اجزای صورت تاکید کند .به همینن دلیل بزک را می توان روی تمام صورت ها به یکسان انجام داد ولی هر صورتی آرایش خاص خود را می طلبد .
حدود یک قرن قبل در سحرگاه تولد معماری مدرن ، پایه گذاران و نظریه پردازان آن بحث های مفصلی را در حوزه تزئینات آغاز کردند . طی این مباحث مطرح شد که کالبد یک اثر معماری باید دارای زیبایی ذاتی باشد . یعنی تناسب میان سطوح و احجام خالص ساختمانی باید خود به تنهایی اصلی ترین منبع زیبایی شود نه صرفا تزئیناتی که بعدا روی ساختمان چسبانده می شود .
در نتیجه خلوص گرایی و ساده گرایی به یکی از نمود های اصلی نهضت مدرنیسم در معماری تبدیل شد .در ساختمان های محصول این دوره کمتر اثری از نقش و نگار ها ، گچ بری ها و تزئینات شلوغ معماری دوره قبل دیده می شود زیرا زیبایی در حجم مجسمه وار معماری جست و جو می شد، نه در تزئینات روی آن .در ادامه این نظر مطرح شد که تزئینات در معماری باید در خدمت برجسته کردن زیبایی های ذاتی کالبد معماری و متناسب با تناسبات فرم ها و احجام انتخاب شود و آنها را که منبع اصلی زیبایی هستند تحت الشعاع قرار ندهد .
درست عکس این توجه به زیبایی کالبدی آنچه امروزه در خیابانهای شهرهای ما بسیار دیده می شود استفاده افراطی از تزیناتی مثل گچ بری و ابزار کاری برای مخفی کردن نا زیبایی کالبدی ساختمان هاست .
فلفل در غذاهای هندی از طعم دهنده های اصلی است ولی این ماده باید به یک بستر آماده از مواد غذایی دیگر که ماهرانه پخته شده اضافه شود .آشپزهای بی تجربه غذای هندی که از تهیه یک بستر اولیه ماکول عاجزند تنها فلفل اضافی و بیش از حد به غذا اضافه می کنند تا همه مزه های دیگر را تحت الشعاع قرار دهد و کم مایه بودن بستر اولیه را پنهان کند.
این همان شیوه ای است که بسیار ی از ساختمان سازان در ایران به کار می گیرند .استفاده افراطی از تزئینات بازاری و دفن کردن حجم ساختمان زیر انبوهی از ابزار کاری ها، گچ بری ها و شمع و گل و پروانه و بلبل متاسفانه به یکی از شیوه های عمومی بساز و بفروش ها تبدیل شده تا ضعف زیبایی کالبدی (و احیانا نقایص فنی) ساختمان های خود را بپوشانند.
روزی یکی از همکاران ، مرا به بازدید مجموعه مسکونی در حال ساختی که خود طراحی کرده بود دعوت کرد .مکان یابی و استقرار فضاهای اصلی آپارتمان ها خوبی انجام شده بود ولی از دوست همکارم سئوال کردم چرا این قدر گچبری های سبزو بنفش در اطراف چراغ های سقف و سنگ های مرمر همراه با تسمه های طلایی برنزی در کف به کار برده است .همکارم گفت که خود راضی به این کار نبوده ولی واقعیت بازار آن را تحمیل کرده و این آپارتمان ها را در این نقطه شهر فقط متمکنین می توانند بخرند و آنها هم این سبک کار را بیشتر می پسندند. شکاف میان ثروت و فرهنگ در ایران چنین تبعاتی هم دارد .سلیقه پایین اکثر صاحبان ثروت و ثروت پایین اکثر صاحبان سلیقه بستر مناسبی برای بزک کردن های بساز و بفروشی فراهم کرده است.