چاپ شده در مجله معماری و شهر سازی –شماره 51-50 تیر 1379
یکی از محور های معماری مدرن ،تجرید(آبستراکسیون) احجام و نماهای معماری و کاستن یا حذف تزئینات سابقا مرسوم معماری بود ؛با این توجیه که زیبایی را باید در ذات کالبد معماری جست نه در عناصر الحاقی تزئینی روی آن.
همراه با شیوع این سبک در سراسرجهان ، از ابتدای دهه 40 شمسی در ایران بساز و بفروش ها اقدام به ساخت انبوه خانه هایی کردند که علاوه بر اینکه فاقد هرگونه زیبایی کالبدی در حجم ونما بودند ، از آجر کاری های ظریف و کارهای چوبی و فلزی بنایان و استاد کاران متحبر نیز در آنها خبری نبود .
به این ترتیب چهره غالب شهر ها را ساختمان هایی تشکیل دادند (عمدتا با نماهای سنگ پلاک) که علاوه بر نداشتن زیبایی کالبدی (که مورد تاکید معماری مدرن بود )،مهمترین خصیصه شان ضعف شدید جزئیات پردازی و در واقع عدم توجه به جزئیات خاص معماری بود important site.
ولی ملال انگیز بودن این همه سنگ پلاک ساده خاکستری پس از دو سه دهه ،همه را خسته کردو عکس العمل این حالت روی آوری افراطی به تزئینات بازاری بود . در این زمان بسازو بفروش ها ،ساختمان های فاقد زیبایی کالبدی خود را با انبوهی از تزئینات اضافی بزک کردند .باید توجه کنیم که فرق است میان "آراستن" که با استفاده از تزئینات بر زیبایی های کالبدی یک جسم تاکید می کند ،و "بزک کردن" که تزئیناتی اضافی را بر یک جسم فاقد زیبایی کالبدی می نشاند.در این شرایط همانطور که در عکس می بینید قرار دادن ستونهای نما بر دوش دور ورزشکار باستانی کار با سبیل های از بناگوش در رفته ،عجیب نیست !
در برخورد با چنین نماهایی انسان تنها به یاد یک جمله آدولف لوس می افتد
" تزئینات جنایت است "